Nuray Alper

– Uluslararası İstanbulensis Şiir Festivali –

Derya Ve Meczup

I
İçimizi dışıyla süpürüyor zaman
Dudağında gül mahcubiyeti, gözbebeklerimizde üzgün takvimler
Solgun bir ömrün çatısında gün
Gibi bekleyen ince yakarışlarla
Sığınsak mı efendim bir balığın karnına
Alnından okunmuyor bu yaranın öyküsü

Islak bir abayla pencere önünde
Yüzündeki peçeden tanınmayan ayrılık
Camlara çizdiği eşkâlimizden. Eksik
Gözlerindeki hüzün, güzü güncelleyen sızı
Ruhumuzu sonsuzda biriktiren gayret
Fısıldarken hevesle akşamın kulağına
Her gözyaşı cennetten çıkışın hatırası

Eşiğinize baş koyan heyecanımı çaldılar
Şölenler, ritüeller, konuşkan gecesi kelimelerin
Oysa münzevi bir sükût olmaya niyetliydim
Eli kulağında haber gibi kapınızda durmaya
İrtibatta kalalım lütfen efendim
Sözler girse de aramıza; renkler, şekiller.

II
Irmağa bırakılan ince kâğıdın sırrını
Okuyup yavaşlasa kaygıyı hızlandıran dünya
Kabriyle yüz yüze gelen kalplerin incinişi
Tahammülün sığdırılamadığı odalarda

İsmiyle zikri kıyama durdu toprağın
Resim çiziyor âh göğe kendinden yüksek
Arttıkça kalabalığımız bir şeyler eksiliyor
Ellerimiz eskiyor kimseye görünmeden
Hayallerimizi kuyusuna sarkıtıyorlar dünyanın
Bilenmiş bir bıçak bağışlar mı boynumuza efendim
En itaatkâr haliyle şu kapıda bekleyen aşk?

Hüznümüz terk edilmiş bayram sabahı
Avlusunda kimsesiz kırlangıçların matem
Bilen var mı neresine geldik hayatın
Biraz duysak, kurutulmuş gülünde biraz dursak
Raflarda unutulmuş hatıraların

Narçiçeği, Aralık, ürperen kalp ve akşam
Hiç gelmeyen şiire yaklaşmak hülyasıdır
Bizim de ayaklarımızda kül rengi heves
Omzumuzda onurlu bir ata yorgunluğu
Yine de kaybettik vefasını örümceklerin
Hicaz makamında ezberlediğimiz suretler nicedir
Saklanacağımız mağara nerede efendim?

Ah şu yoksul fedakârlık
Eli yüreğinde riya
Koşar adım azalan sevgilerin
Yüzünü edeple süsleyen kibrin
Ve yanılgının ve yenilginin ve isyan cümlelerinin
Dolanırken boynuna
Eritiyor insanlığı bir makamın kapısında

III
Yangın ortasında yanılmış bir yarayla
Tanıdık Rabbini güneşin ve ayın
Zindandan saraya, ateşten suya
Göğsümüzde secde izi on bir yıldızın
Son akşam yemeğinde yalnızlığımız

Biz efendim bu derdi eski yağmurlardan bildik
Kalbine mühür vurulan cennet sürgünü sözleri
İncinerek geçtiler yurdumun ağrısından
Gözleri al yüzü ak, yaşmağı al göğü ak
Sahaflar sokağından, meczuplar yokuşundan
Bulduğumuz ilk değil tufanda ismimizi

Gidelim mi; gidelim çiçeğine küs mevsimden
Yanık bir sükût ile baktığımız vahaya
Sormadan, anlatmadan, bulunacak olmadan
Sözünde durmayan niyetten, yorgun samimiyetten
En yakın rüya ile yetişelim uzağa
İçimizde bir dua kırılmadan efendim
Asra su taşıyan sır kaybolmadan.

---

Nuray Alper

She graduated from the Turkish Language and Literature Department. Then she earned her master’s degree diploma from TOBB University in the field of New Turkish Literature. She also studied English at ODTU (Middle Eastern Technical University). Her poems and writings were published in magazines such as Hece, İtibar, Türk Edebiyatı, Edebiyat Ortamı, Kayıp Kayıt, Karabatak, Yitiksöz, Ay Vakti, Bir Nokta, Şiar, Dil ve Edebiyat, Dil ve Edebiyat Akademi, Bizim Külliye, Sebilürreşad, Şehrengiz. Her poems were recognized by important organizations and deemed worthy of an award. From 2014 on, she has been a columnist for the culture section of the newspaper called Milat.

Sea And Lunatic

I
Time is sweeping up our inside with its outside
Shyness of rose on the lips, sad calendars in our pupils
Like a day on the roof of a faded life
Waiting with attentive prays
Should we take refuge in the belly of a fish, sir
The tale of this wound cannot be read from the forehead

With a wet coarse woolen cloth in front of the window
Separation which is not recognized due to the veil on the face
Thanks to the description drawn on the glasses. Missing
Sorrow in your eyes, pain updating the Autumn
An effort treasuring our soul in eternity
As they are whispering keenly into the ear of the evening
Every tear is a souvenir of exiting the Paradise

They stole my excitement set its heart on your doorstep
Feasts, rituals, talkative night of the words
Whereas I had intended to be a reclusive silence
To stand at your door like an imminent news
Let us keep in touch sir, please
Even the words, colors and shapes come between us.

II
Reading the mystery of the thin paper left in the river
Could only slow down the world which is speeding up anxiety
The trauma of the hearts facing their own grave
In the chambers where fortitude couldn’t be squeezed

The name and invocation of the earth stood up
It draws in the sky; oh it Is higher than itself
Something is lessening up as our crowd is growing
Our hands are beating up without being seen by anybody
They hang down our dreams in the pit of the world
Like a sharpened knife sir, would it forgive our neck
This love waiting at the door with its most obedient state?

Our blues was abandoned in a holiday morning
Mourning in the yard of the deserted swallows
Is there anyone knowing to which point we arrived in life
Should we stop by for a while, for a while on its dried rose
Of the memories forgotten in the shelves

Grenadine red, December, a shuddering heart and the evening
They are the dream of drawing near absentee poetry
It’s the ashen colored desire at our feet
An honorable ancestral fatigue on our shoulders
Even so, we lost the fidelity of the spiders
Where are the faces we memorized in Hicaz maqam
Where are the caves sir, to hide ourselves?

Ah this poor self-sacrifice
Hypocrisy, hands are deep down
Affection lessening up on the double
Arrogance decorating its face with decency
And as mistake, defeat and the sentences of rebellion
They all were coiling up around your neck
They melt humanity at the door of an authority

III
With an incised wound at the heart of a fire
We recognized God of the sun and the moon
From dungeon to palace, from fire to water
The prostration mark of eleven stars on our chest
Our loneliness at our last dinner

Sir, we thought that this trouble came from the old rains
The heaven exiled words stamped on their heart
They’ve gone through the pain of my homeland by being hurt
Their eyes are red, faces white, their veil red, the sky white
It’s not the first time we’ve found our name during the flood
From the used-book bazar and the ramp of lunatics

Shall we go; let us leave the season which is at outs with its flower
To the oasis we are looking at with a poignant silence
Without asking, explaining, and without something to be found
Out of intention which doesn’t keep its word, and from exhausted candor
Let us get to the faraway place with the nearest dream
Without having a prayer broken inside of us, sir
Before the loss of the mystery carrying water to the century.